Jambo!
Door: Felicia
Blijf op de hoogte en volg Felicia
06 Augustus 2014 | Kenia, Mombassa
Jambo! (hallo)
Daar is die dan. Mijn eerste blog vanuit Kenia. Sorry dat het zo lang heeft geduurd maar ik wist niet hoe ik al de eerste indrukken op papier moest zetten. Daarbij kwam dat ik mij de eerste dagen nog niet echt op mijn gemak voelde, wat logisch is.. maar ik had daardoor geen zin om dan iets leuks te schrijven.
Het afscheid thuis, aan de telefoon en op schiphol viel me erg zwaar! Het punt was dan toch echt aangebroken waarop ik het alleen moest gaan doen. Dit is wat ik wilde, maar het kwam erg dichtbij en werd steeds spannender. Vind ik het wel leuk daar? Vinden de kinderen mij wel leuk? Kan ik het vinden met de andere vrijwilligers? Deze vragen spookten door mijn hoofd.
Eenmaal in het vliegtuig had ik zo iets van, ja daar zit ik dan.. helemaal alleen. Maar ik wil dit, kan dit en ga dit doen!!
Eenmaal aangekomen in Mombasa was ik erg moe. Janneke stond mij op te wachten samen met een chauffeur en een lekker flesje water! Haha. In eerste instantie zou ik verblijven in het Doingooodhuis. Vanaf hier zou ik ongeveer drie kwartier moeten reizen naar mijn werkplek. Op een bepaald stukje waar ik langs zou moeten is het de laatste tijd wat onrustig geweest. Niks engs of ernstigs, maar voor alle zekerheid was het beter dit te vermijden. Daarom verblijf ik nu in een gastgezin.
Het gast gezin woont op hetzelfde complex als het project waar ik werk, APDK. Dit staat voor the Association for the Phisically Disabled of Kenya. Hier verblijven kinderen met een beperking ter revalidatie. Ook worden zij tijdens hun verblijf geopereerd. De leeftijd van de kinderen ligt tussen de 3 en 20 jaar. De meeste kinderen hebben alleen een lichamelijke beperking, maar er zitten ook kinderen met een lichamelijk- en mentale beperking.
Het is een superproject!
De eerste dag was er het erg wennen. Alles was nieuw en anders dan dat ik gewend was. Maar tot mijn eigen verbazing viel het me nog reuze mee. Ik zag het, vond het even vreemd maar het was goed. Ik kreeg er geen nare gevoelens bij.
Dit kwam de tweede dag..
Op het project krijgen de kinderen ook gips en dit word regelmatig vernieuwd. Ik zat met nog 2 andere vrijwilligers in de gipskamer. Een meisje kreeg nieuw gips. Je zag aan haar dat het erg pijn deed, maar dit toonde zij niet. Terwijl zij nieuw gips kreeg zat er een jongetje te wachten. Hij mocht na haar. Dit vond ik al een beetje schokkend. Dat jongetje was een jaar of 7/8 en die zag haar pijn lijden, en wist natuurlijk dat hem hetzelfde stond te gebeuren. Hier in Nederland heb je daar een wachtkamer voor.. hier is het een en de dezelfde ruimte.
Nadat het jongetje ook was geweest, was de volgende aan de beurt. Een meisje waarvan ook haar gips werd vernieuwd. Maar bij haar werd het niet alleen vernieuwd, ook haar voet werd rechtergezet.. Het is misschien lastig om daar een beeld bij te maken. Maar je moet je voorstellen dat je voet scheef staat, en dan gaan er 2 mannen aan je voet zitten trekken en duwen om hem rechter te krijgen. Een van de 2 mannen doet snel het gips eromheen.
Bij dit meisje was het erg heftig. Zij had zo verschrikkelijk veel pijn en gilde heel het project bij elkaar. Het was zo erg om haar zo te zien. Drie andere vrijwilligers stonden om haar heen en moesten haar met kracht vast houden. Ik ben tijdens de ‘ingreep’ weggelopen. Ik kon het niet meer aan om dit aan te zien en te horen. De tranen stonden in me ogen. Ik ben hier de hele dag een beetje van slag van geweest. Ik bleef het maar voor me zien hoe ze met al hun kracht dat voetje recht zette. Moet er niet aan denken!!!
De volgende dagen waren er gelukkig niet meer van zulke heftige dingen. Ik kon om mijn gemak wennen en erachter komen wat de kinderen leuk vinden.
Nu ben ik ondertussen een week verder en ik heb het enorm naar mijn zin! Het gastgezin is super aardig, met de andere vrijwilligers kan ik het goed vinden en de kinderen op het project hebben mijn hart gestolen!
We hebben al veel dingen met ze gedaan. We hebben van de week loombandjes zitten maken. Myrthe, mijn kamergenoot, en ik hadden allebei vanuit Nederland heel veel zakjes meegenomen. Ze vinden het hier geweldig om te doen! En wij stiekem zelf ook een beetje, hihi.
Ook Bellenblazen vinden er heel veel leuk. Je blaast en voor je het weet zijn al je bellen al kapot door de enthousiaste kinderen.
Mijn doel van deze blog is om jullie een beeld te geven van wat ik hier zo al doe. Ik hoop dat jullie nu een beetje een beeld hebben. Ik ben erg moe en ga zo lekker slapen. Morgen gaan we een fietstour doen door dorpjes in Mombasa. Ik zal morgen nog meer ervaringen met jullie delen en natuurlijk een verslag van de fietstour!
Lala salama (slaap lekker)
Daar is die dan. Mijn eerste blog vanuit Kenia. Sorry dat het zo lang heeft geduurd maar ik wist niet hoe ik al de eerste indrukken op papier moest zetten. Daarbij kwam dat ik mij de eerste dagen nog niet echt op mijn gemak voelde, wat logisch is.. maar ik had daardoor geen zin om dan iets leuks te schrijven.
Het afscheid thuis, aan de telefoon en op schiphol viel me erg zwaar! Het punt was dan toch echt aangebroken waarop ik het alleen moest gaan doen. Dit is wat ik wilde, maar het kwam erg dichtbij en werd steeds spannender. Vind ik het wel leuk daar? Vinden de kinderen mij wel leuk? Kan ik het vinden met de andere vrijwilligers? Deze vragen spookten door mijn hoofd.
Eenmaal in het vliegtuig had ik zo iets van, ja daar zit ik dan.. helemaal alleen. Maar ik wil dit, kan dit en ga dit doen!!
Eenmaal aangekomen in Mombasa was ik erg moe. Janneke stond mij op te wachten samen met een chauffeur en een lekker flesje water! Haha. In eerste instantie zou ik verblijven in het Doingooodhuis. Vanaf hier zou ik ongeveer drie kwartier moeten reizen naar mijn werkplek. Op een bepaald stukje waar ik langs zou moeten is het de laatste tijd wat onrustig geweest. Niks engs of ernstigs, maar voor alle zekerheid was het beter dit te vermijden. Daarom verblijf ik nu in een gastgezin.
Het gast gezin woont op hetzelfde complex als het project waar ik werk, APDK. Dit staat voor the Association for the Phisically Disabled of Kenya. Hier verblijven kinderen met een beperking ter revalidatie. Ook worden zij tijdens hun verblijf geopereerd. De leeftijd van de kinderen ligt tussen de 3 en 20 jaar. De meeste kinderen hebben alleen een lichamelijke beperking, maar er zitten ook kinderen met een lichamelijk- en mentale beperking.
Het is een superproject!
De eerste dag was er het erg wennen. Alles was nieuw en anders dan dat ik gewend was. Maar tot mijn eigen verbazing viel het me nog reuze mee. Ik zag het, vond het even vreemd maar het was goed. Ik kreeg er geen nare gevoelens bij.
Dit kwam de tweede dag..
Op het project krijgen de kinderen ook gips en dit word regelmatig vernieuwd. Ik zat met nog 2 andere vrijwilligers in de gipskamer. Een meisje kreeg nieuw gips. Je zag aan haar dat het erg pijn deed, maar dit toonde zij niet. Terwijl zij nieuw gips kreeg zat er een jongetje te wachten. Hij mocht na haar. Dit vond ik al een beetje schokkend. Dat jongetje was een jaar of 7/8 en die zag haar pijn lijden, en wist natuurlijk dat hem hetzelfde stond te gebeuren. Hier in Nederland heb je daar een wachtkamer voor.. hier is het een en de dezelfde ruimte.
Nadat het jongetje ook was geweest, was de volgende aan de beurt. Een meisje waarvan ook haar gips werd vernieuwd. Maar bij haar werd het niet alleen vernieuwd, ook haar voet werd rechtergezet.. Het is misschien lastig om daar een beeld bij te maken. Maar je moet je voorstellen dat je voet scheef staat, en dan gaan er 2 mannen aan je voet zitten trekken en duwen om hem rechter te krijgen. Een van de 2 mannen doet snel het gips eromheen.
Bij dit meisje was het erg heftig. Zij had zo verschrikkelijk veel pijn en gilde heel het project bij elkaar. Het was zo erg om haar zo te zien. Drie andere vrijwilligers stonden om haar heen en moesten haar met kracht vast houden. Ik ben tijdens de ‘ingreep’ weggelopen. Ik kon het niet meer aan om dit aan te zien en te horen. De tranen stonden in me ogen. Ik ben hier de hele dag een beetje van slag van geweest. Ik bleef het maar voor me zien hoe ze met al hun kracht dat voetje recht zette. Moet er niet aan denken!!!
De volgende dagen waren er gelukkig niet meer van zulke heftige dingen. Ik kon om mijn gemak wennen en erachter komen wat de kinderen leuk vinden.
Nu ben ik ondertussen een week verder en ik heb het enorm naar mijn zin! Het gastgezin is super aardig, met de andere vrijwilligers kan ik het goed vinden en de kinderen op het project hebben mijn hart gestolen!
We hebben al veel dingen met ze gedaan. We hebben van de week loombandjes zitten maken. Myrthe, mijn kamergenoot, en ik hadden allebei vanuit Nederland heel veel zakjes meegenomen. Ze vinden het hier geweldig om te doen! En wij stiekem zelf ook een beetje, hihi.
Ook Bellenblazen vinden er heel veel leuk. Je blaast en voor je het weet zijn al je bellen al kapot door de enthousiaste kinderen.
Mijn doel van deze blog is om jullie een beeld te geven van wat ik hier zo al doe. Ik hoop dat jullie nu een beetje een beeld hebben. Ik ben erg moe en ga zo lekker slapen. Morgen gaan we een fietstour doen door dorpjes in Mombasa. Ik zal morgen nog meer ervaringen met jullie delen en natuurlijk een verslag van de fietstour!
Lala salama (slaap lekker)
-
06 Augustus 2014 - 20:27
Marjo:
Wat ongelofelijk leuk om dit een beetje met jou te kunnen meebeleven! Hoop dat je het blijf doen. Kan me voorstellen dat het niet altijd makkelijk is wat je ziet en/of meemaakt, maar bedenk dat jullie als vrijwilligers het verschil maken voor deze kinderen! Ook al zit je in een grote stad, het feit blijft dat ze enige jaren in alles achter lopen op het "rijke" Europa. Jullie bezorgen deze kinderen in ieder geval de benodigde afleiding en troost in alles wat ze meemaken. Dus CHAPEAU!! Kijk uit naar je volgende verslag en vergeet niet zelf ook te genieten van deze bijzondere ervaring! Xxx -
06 Augustus 2014 - 20:31
Stephanie:
Lieve Felicia...je hebt het supergoed op papier gezet!ben zo trots op wat je doet!veel plezier met de fietstocht morgen!en zoals Giovanni zou zeggen:love you dikke kus!!! -
06 Augustus 2014 - 21:07
Michaela:
Ik heb genoten van je verhaal (op de voet na dan) en vind het onwijs goed van je wat en hoe je het allemaal doet. Ik kijk uit naar je volgende blog. xxxx -
06 Augustus 2014 - 21:10
Suzanne:
Jeetje..... wat een ervaring....... wat moet dit zoveel anders zijn dan hier.... respect meis.... maar vooral blijf genieten van de mooie dingen om je heen. De liefde van die lieve kindertjes, de dankbaarheid die ze je geven.... wat moet deze ervaring jou een mooie herinnering geven zeg! Xxx -
06 Augustus 2014 - 21:10
Suzanne:
Jeetje..... wat een ervaring....... wat moet dit zoveel anders zijn dan hier.... respect meis.... maar vooral blijf genieten van de mooie dingen om je heen. De liefde van die lieve kindertjes, de dankbaarheid die ze je geven.... wat moet deze ervaring jou een mooie herinnering geven zeg! Xxx -
06 Augustus 2014 - 21:14
Mama:
Lieve Felicia, ik zit met dikke tranen jouw verslag te lezen.
Wat heb je mooi verwoord hoe je je voelde/voelt en alles ervaart. Ik ben zoooo trots op je!! Ik hou van je.xxx -
06 Augustus 2014 - 21:35
Theo:
Ik heb ontzettend veel respect voor wat je doet de foto,s gezien je doet het met veel plezier ik kijk uit naar je volgende verslag -
06 Augustus 2014 - 23:03
Monique:
Hoi Felicia,
Wat een ontzettend leuk stukje wat je schrijft. Leuke dingen en minder leuke dingen. Die lieve lachjes op de kinder gezichtjes maakt een hoop goed denk ik. Wat een ervaring om dit mee te mogen maken. Heel veel plezier nog en vooral geniet ervan -
07 Augustus 2014 - 06:59
Renate:
Lieve Felicia wat een ervaring. Erg leuk en heftig om te lezen. We weten dat het daar zo gaat maar om dat dan in het echt te zien is toch wel heel anders. Knap van je dat je dit doet en een beetje vreugde bij de kinderen te brengen want ik weet zeker dat ze het heel leuk vinden dat jij er bent. Ben trots op je en hoop snel je volgende verslag te kunnen lezen. Xxx -
07 Augustus 2014 - 12:11
Jeanine:
Respect.. Kan niet anders zeggen Felies! Ik vind het zo knap dat je dit doet en ik denk dat iedereen begrijpt dat het niet alleen maar leuk en makkelijk is. Ik vind je super stoer!! Ik voel me al rot na het lezen van je verhaal, laat staan hoe ik me daar gevoeld had, haha. Go for it, girl! Je bent een topper!! -
07 Augustus 2014 - 18:43
Ande:
Hey meis,
Jeetje wat kan jij leuk schrijven en wat heb je al een hoop meegemaakt!
Wat ben je toch een stoerwijf ben trots op je!
Kus -
08 Augustus 2014 - 16:30
Thea:
Hallo Felicia ook al zie en hoor je soms dingen die thuis niet zouden gebeuren hou je koppie omhoog en slik een keer en ga door ,voor de rest geweldig wat je doet echt knap dat je je droom waar maakt we zitten weer met smacht te wachten op je volgende blog dikke kus -
08 Augustus 2014 - 22:42
Wendy:
Wauw... geen anderen woorden voor.. net als je mama zit ik natuurlijk weer met traantjes je verhaal te lezen.. je bent en topper! Kan het niet anders zeggen dan dat ik zo trots op je ben dat je dit helemaal doet in je eentje. En ik weet wel zeker dat de kinderen onwijs blij met je zijn♡ dikke kus -
11 Augustus 2014 - 13:43
Angela:
hoi felic wat een mooi verslag heb je geschreven en afscheid nemen voor een langere tijd is nooit leuk
maar wat doe je het goed weet zeker dat iedereen trots op je is en wat fijn dat je het zo naar je zin hebt in het gastgezin en met de kinderen ik heb veel respect voor je en kijk al uit naar je volgende verslag xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
